Eskişehir'de yaşayan 62 yaşındaki Ramazan Acar doğuştan görme engelli olurken, çalışma azmi ise örnek oluyor. Engeline rağmen hayata hiç küsmeyen ve 40 yıldır sürekli çalışan Acar, 3 çocuğunu yetiştirip, 2 tane de ev aldı. Dönem dönem semt pazarlarında poşet veya sokaklarda mendil ve yara bandı satan Acar, 40 yıldır bu şekilde çalışıyor. Şükretmeyi ve çalışmayı çok sevdiğini söyleyen Ramazan Acar, çalışmadığı günler vücudunda sızı olduğunu ifade etti. Tecrübelerinden yola çıkarak insanlara sabretmenin ve azmetmenin önemli olduğunu belirten Acar, hayatından memnun olduğunun altını çizdi.
“Evde canım sıkılıyor hem de vücutta bir ağrı oluyor”
Doğuştan gelen görme engelini ve işinden bahseden Ramazan Acar, “Şu anda burada yara bandı ve mendil satıyorum. BAĞKUR'dan emekli adamım. Ben doğuştan beri böyleyim, gözlerim görmüyor. Doğuştan olduğu için doktorlar da bilemiyor. Aşağı yukarı 1984 yılından beri buralarda satış yapıyorum. Daha önce kaset satıyorduk, yasakladılar. Ondan sonra da kiloyla ve taneyle pazar poşeti satışına döndük. Ardından yaş aldı, ayaktan da ameliyat olduk. Bu sefer ağır yük kaldırmamamı söylediler. Ben de ağır yük kaldırmıyorum, hafif şeyler satıyorum. Elimde yara bandı ve mendil var. Her gün buradayım, evim Yıldıztepe mahallesinde. Ben otobüsle ulaşımımı sağlıyorum, yayan gidip gelmiyorum. Boş durduğum zaman hem evde canım sıkılıyor hem de vücutta bir ağrı oluyor. Ama böyle çalışırsam hiçbir şey yok. Ondan ben boş durmayı sevmiyorum. Ben hayatta şu ana kadar zorluk yaşamadım. Bilmediğim yerleri de sorarım, ona göre hareket ederim. Olacak iş var, olmayacak iş var. Evden sabah saat 09.00 gibi çıkarım, buraya gelesiye saat 10.00 olur. Akşam da yatsı ezanından sonra yarım saat ya dururum ya durmam. Ardından giderim. Belli olmuyor, bazen 20 bazen de 30 adet satış yapıyorum. Yaklaşık 60-70 liralık satış yapıp gidiyoruz” dedi.
“2 evim var, burada kazandıklarımızla aldık”
Azmi ve çalışma disipliniyle 3 çocuğunu yetiştirdiğini ve 2 ev aldığını belirten Acar şöyle devam etti;
“Benim 2 evim var, burada kazandıklarımızla aldık. Önceden kaset satarken birikmiş paramız vardı, birazını da bankadan kredi çekip aldık. Üstüne koyduk, onu da ödedik bitirdik, 3 çocuğum var. Ben hayattan bıkanları sevmem. Onlar hazır gelsin, hemen her gün cebimizde olsun isterler. Bir de çoğu babasının parasına güveniyor. Valla bizim babamız yok. Burada ne kazanırsak onunla idare oluyoruz. Bazen 70-80 olur, bazen de 100-150 lira olur. O da işin durumuna bağlı.”
